Archive

We have asked friends, family, and colleagues to tell us a bit about their emotional upbringing. our goal was to get different perspectives on how people treat the emotional development of their child and if that changes through time. How different generations look at this and also the input from different cultures.
Besides the way parents work around this topic, We thought it would also be interesting to ask people how they think they were affected by their parents if they might see that the way their parent treated their emotions, now affect their daily lives or if they maybe see differences with their surroundings.

On this page, you will find how this and more are spoken about with multiple people and in form of texts, sound, and video.

Gabriela (Czech Republic)

My parents were very strict in certain aspects of my life but very benevolent in others. The balance was not there and it caused me to be quite extremist in my choices and rebellions. They put a lot of pressure on me in my studies and I didn't work well under pressure. Their upbringing of me made me in my eyes a very strong person, but also quite an escapist from my emotional states, I find myself quite disconnected from my negative feelings. Because my parents always said: just forget about it and move on.
I think that left a lot of unresolved traumas in me.
They brought me up to be hard on myself
But also not, it is a contrast between both
Because I always decide to do only things that I really want to do
And they always believed in me
Even though they always question all my choices and often think I am irresponsible
Plus they always told me to treat others the same way I would like to be treated and installed a lot of moral values that I am very grateful for

Daniek (Netherlands)

Ik heb een hele goeie band met mijn ouders en broertje en zus. Ik kon altijd wel erover praten als er iets was, maar toch waren wij niet erg emotioneel open tegen elkaar. Als ik een keer moest huilen deed ik dat veel liever alleen op mijn kamer dan bij mijn ouders.
En dat is nog steeds zo. Dat is niks ergs, dat is gewoon hoe wij het deden, maar ik denk wel dat dat heeft gezorgd dat ik later minder open over mijn emoties ben geworden en dat ik huilen zag als iets wat ik gewoon echt veel liever niet deed.
Ik praat gewoon niet snel over hoe ik me voel. Dit zie ik niet als iets als wat ik slecht vind van mijn ouders opvoeding, het is gewoon hoe ik ben opgegroeid.

Casper (Netherlands)

Laura (Italy)

So I was a very energetic little girl when I was younger; I was always speaking my mind and reacting to my feelings. My parents struggled with my mood swings and screaming, and instead of attempting to understand me, they always punished me for them. This instilled in me a strong sense of responsibility for how I conduct myself in public, as well as what I should and should not say. This caused me a lot of social anxiety and stress, especially during my adolescent years, because I wasn't living up to my parents' expectations.
this reflection is coming from a conversation I did with my therapist

Jacky (Netherlands/ China)

Hmm, ik heb een redelijk afstandelijke jeugd gehad met m’n ouders. Niet per se dat ze slecht met me omgingen als in slaan, niet praten, enz., maar dat ze er gewoon weinig waren. Ik zag ze soms eens per twee weken. Daardoor ook niet echt directe liefde gehad van hen, waardoor ik dat nu juist wellicht overcompenseer bij mensen om mij heen.

Doordat ze er weinig waren, creeerde dat het ook een soort afstand tussen mijn ouders en mij, waardoor, wat ik nu merk dat ik minder praat over gevoel etc. Ik merk dat dat wel onderdrukt wordt. Ik heb bijv. mijn moeder voor het eerst na mijn tiende levensjaar een knuffel gegeven op de dag dat bij haar kanker was geconstateerd. Daarna eigenlijk ook verder niet.

Wat betreft stress etc., is dat redelijk een taboe in mijn familie (en overigens in veel Aziatische families). Ik merk dat ik daardoor wellicht nooit echt over mijn stress durf te praten (al moet ik zeggen dat ik dat nauwelijks heb; m’n stresstolerantie is best hoog).

Wat betreft woede; In Aziatische families is het heel gebruikelijk om met “tikjes” een kind te corrigeren. Zo heb ik dat ook gehad, maar gelukkig in mijn situatie nooit zo erg gehad als bij andere. Ook wordt in mijn gezin, door mijn ouders, alle problemen, woede, ruzies etc. buiten de kinderen gehouden. Dus merk wel daarin dat ik dat eigenlijk ook doe; als iemand mij kwaad kan maken (wat niet vaak gebeurt hoor, echt nauwelijks), dan “pak ik hem wel terug achter z’n rug om”. Je kan het heel sneaky noemen, maar dat is denk ik een soort voortvloeisel van wat ik van mn ouders heb meegekregen; nooit je echte woede tonen, laat acties spreken.

Mijn opvoeding was heel anders dan andere opvoedingen. Daar waar er bij de meeste voorgelezen werd uit een boek, ging ik mee naar rechtszaken van m’n pa. Daar waar de ouders 7 dagen per week thuis waren, waren mijn ouders 7 dagen per week weg. Nu klinkt dit heel negatief allemaal, maar ik moet zeggen dat ik er veel van heb geleerd en het mij, op de dag van vandaag, ook een soort drijfveer geeft om juist hard te werken, zelfstandig te zijn. Ook uiteraard hele positieve dingen uit mijn jeugd, bijvoorbeeld op de momenten dat ik mijn ouders zag, was het altijd heel leuk en, achteraf gezien, waardeer ik die momenten ook heel erg.

Tess (Netherlands)

Ik denk dat ik in mijn opvoeding heel veel ruimte heb gekregen om alles te voelen wat ik voelde. Dus als ik verdrietig of boos was, mocht ik dat uiten. Daardoor denk ik dat ik heel vrij ben geworden in het uiten van gevoelens, ik vind het bijvoorbeeld niet erg als ik huil als ik in de trein zit bijvoorbeeld (ga niet uitgebreid zitten snotteren, maar als ik me zo voel, kan ik dat op zo’n moment ook uiten).
En ik voelde me altijd serieus genomen. Ik was bijvoorbeeld voor heel veel bang, een keer van een bloedzuiger act in de nieuwe Uri Geller show, en ik kon dat altijd kwijt bij mijn ouders. Daardoor kan ik nu mijn angsten en mentale dingen goed accepteren en zelf ook serieus nemen.
Hoe zij dat deden heeft er denk ik ook voor gezorgd dat ik nu ook heel veel kan begrijpen/voorstellen van de problemen en gevoelens van anderen.

Dante (Netherlands)

Part 1

Part 2